زان یار دلنوازم شکریست با شکایت گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را ابی نمیدهد کس گویی ولی شناسان رفتند ازین ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می پسندی جانا روا نباشد خونریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود از گوشه ای برون ای ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود زنهار ازین بیابان وین راه بی نهایت
ای افتاب خوبان میجوشد اندرونم یکساعتم بگنجان در سایه ی عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی ابم روی از درت نتابم جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد گر خود به سان حافظ
قران ز بر بخوانی در چارده روایت
خنده بر لب می زنم تا کس نداند راز من
ورنه این دنیا که ما دیدیم خندیدن نداشت
ممونم که بهم سر زدید.
شاد باشید.
مرسی عزیز
نمی‌دونم این چه حکمتیه. اصلاْ نمی‌دونم چرا این رسم گذاشته شده. اصلاْ دینیه یا ما از خودمون درش آوردیم. هر چی که هست خیلی دردناکه. آخ آخ.... حالم بد شد.
حقیقت همیشه اینجوریه.
سلام ...
پست شاعرانه ایی گذاشتید ..
سپاس گذار از اینکه به وب اینجانب سر میزنید .. با تشکر ..
من پست شاعرانه گذاشتم فکر کنم این باعث شده شماهم شاعرانه جواب بدین.
مرسی که سر زدین.
به نظرت دو روزت یکم بیشتر نشد ؟۰۳۰۵۴
سلام
بابا من آن هستم.