درد دلی با اون

یه حس غریبیه،می دونی مثل اینکه بین زمین و اسمون معلقی. 

نمی دونم اسم این حسو بزارم ترس یا اینکه استرس. 

البته اون استرس از اول اولش رفیق جون جونیم بود ولی بهتره که اسمشو بزارم ترس از آینده و ترس از این مسولیت بزرگ. 

دارم فکر میکنم که من هنوز به اون تکاملی که میخوام نرسیدم ،حالا حالا ها خودم موندم تو این زمونه،زمونه ای که اصلا بر وفق مراد کسی نیست. 

منی که بایستی آخر ماه یه پولی رو حقوقم بزارم بدم قسط بانک،از همه چی می زنم تا این ماهو به ماهه دیگه گره بزنم. 

اینا همش هیچ بی خیال پول به قول شما علف خرسه. 

اما خدای نکرده این کوچولوی که میاد یه موردی داشته باشه من تا آخر عمرم چیکار کنم خیلی می ترسم. 

همش دست بدامان اس کریمم،خدا بنده شرمندتم ،خدای بزرگ من به من رحم کن ،به این بنده خجولت،خدا سالم باشه. 

بعدش می گم هر چی باشه رو چشمم،هر چی اون بخواد همون می شه ،شاید یه جورایی خواستش این باشه که سالم نباشه ،تواس می دم تواس اون کارایی که نکردم یا اون کارایی که بایستی نمی کردم ،کردم. 

بعد اینا نمی دونین زندگی چه سخته ،خیلی سخته ،از اون سختر مسولیت یه نفر دیگه است که بایستی تربیتش کنی،بزرگش کنی،به جامعه ای تحویلش بدی که چی بگم ازش،مردش کنی که محتاج نامردش نباشه،مردش کنی که خودش نامرد نباشه؛مرد باشه.از اون مهمتر انسان باشه و لا غیر.  

خدا همیشه شرمنده فاطمه بودم ،شرمنده بابا مامان داداش وخواهرم.حقمو خوب ادا نکردم.  

شرمندگیم از اینه که نمی تونم خوب رفاهشونو تامین کنم ،هر ماه کم میارم ،کم اوردم خدا.

خدایا بداد این هیچ کس برس که جز تو رو زمین کسی رو نداره.  

همه چیزش تو هستی همه کارشم تو هستی ،گره هاش بدست توست هر جور صلاح می دونی اون طوری بازش کن. 

راضیم به رضای خدا. 

آرامشم بده خداوندا تا حالا با تو اینطوری درد دل نکرده بودم کمکم کن که بهت خیلی محتاجم. 

خیلی بزرگی ای بزرگوار.